داستان

داستان

در نگاه  حیوان گنگ , سخنی است که روح حکیم آن را می فهمد

در یکی از شبها احساسم بر عقلم غلبه کرد و روبروی خانه ای نیمه ویران در اطراف شهر ایستادم و سگی لاغر و رنجور دیدم که بر روی خاکستر دراز کشیده بود در حالیکه با نا امیدی و اندوه به غروب خورشید می نگریست . گویی می دانست خورشید می خواهد نفس های گرمش را از آن مکان دورافتاده و مهجور بستاند لذا با چشمانی اشک آلود با خورشید وداع کرد .

با گام هایی آهسته و آرام نزدیک او رفتم و اگر زبان او را می دانستم وی را تسلی خاطر می دادم.اما از از من ترسید و سعی کرد پیکر بیمار و پر از زخم خود را بلند کند ولی نتوانست و نگاه هایی تلخ و پر از ملامت و التماس به من انداخت که به جای زبان ؛ سخن ادا میکرد.سخنی فصیح تر از زبان آدمی و حتی فراتر از اشک های زنانه . و چون به چشم های اندوهگینش نگاه کردم احساسم برانگیخته شد و دریافتم که او زبان ما را می داند و چنین می گفت :

آیا رنجهایم کافی نیست؟  آخر چقدر باید از سوی مردم ستم ببینم و از بیماری ها رنج بکشم ؟ برو و مرا تنها بگذار شاید در آخرین لحظات بتوانم از خورشید گرما بگیرم ..من از ظلم بنی آدم و سنگدلی او گریختم و به اینجا پناه بردم.از من دور شو.! زیرا تو یکی از آنها هستی . من حیوان پستی هستم اما برای انسان خالصانه خدمت کردم و شریک اندوه هایش بودم و از ته مانده های سفره اش میخوردم و با استخوانهایی که با دندانهایش پاک کرده بود خرسند و خوشبخت میشدم اما چون پیر و رنجور شدم مرا از خانه اش طرد نمود تا در کوچه بازیچه ی نوجوانان شوم ...

ای بنی آدم ! من حیوانی ضعیف اما شبیه بسیاری از انسانها هستم ...همچون سربازانی که در دوران جوانی از وطن دفاع می کنند و می جنگند و چون سالخورده شوند در فراموشی به سر میبرند ..من همچون زنی هستم که در جوانی دل ها را شاد می نمود و برای تربیت فرزندانش شب زنده داری می کرد و می کوشید تا مرد فردا به وجود آید اما چون پیر و سالخورده شد فراموش می شود و از او بیزار می شوند ...

آه ! چقدر تو ستمکار و سنگدلی ای انسان

آن حیوان گنگ با نگاه هایش سخن می گفت و قلبم سخن او را می فهمید و چون چشمهایش را بست نخواستم مزاحم او شوم پس دور شدم و رفتم ...